شاید مادرمان پیش از خواندن اذان و اقامه و حتی زودتر از آن به ما تذکر فرمود که حرف های بزرگ تر از دهانت را سعی کن نزنی. البته گفتم شاید. مادرم هم گفتند سعی کن.
البته من هم همیشه سعی کرده ام؛ و موفق هم بوده ام.
اگر به این حرف باور نداشتم و اگر با تمام وجود درکش نکرده بودم، هیچ گاه زبان باز نمی کردم. این از این.
بزرگ شدن رابطه ی مستقیمی با مبارزه دارد. این را البته همه می دانند. همیشه آن ها که اهل مبارزه اند بیشتر به چشم می آیند. و برخی از اینان هستند که بیشتر به چشم می آیند.
مقدمه چینی را بی خیال. همه ی بزرگانی که می شناسم؛ و همه ی آن ها که برای شان؛ کم یا زیاد احترام قائلم، اهل قیام بوده اند و مبارزه؛ البته نه هر مبارزه و قیامی. قیام در برابر خود. از قدیم گفته اند قاعده ی کلی ای نیست مگر آن که استثنایی داشته باشد؛ اما این قاعده استثنا ندارد؛ بزرگی انسان ها به دست نمی آید مگر با قیام علیه خود.
و امام خمینی در زمان ما مصداق بارز این قاعده بود. اصلا ما هر قدر بخواهیم ادای امام را در بیاوریم خاک بر سر خودمان ریخته ایم؛ البته اگر بخواهیم بدون قیام در برابر نفس مان به جایی برسیم. امام اهل حرف زدن نبود؛ اهل ادعا کردن نبود؛ اهل خودگویی نبود؛ گرچه اگر از خودش می گفت هم به حق بود؛ چرا که با خودش جنگیده بود و در برابر خودش قیام کرده بود.
ببخشید عامیانه می گویم اما؛ میشه به جای اینقدر حرف زدن از امام بریم آدم بشیم؟!